مُریدیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
(یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۳: سطر ۳:
 
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] دربـاره طریقـه تجـانی می نویسد: « [[تیجانیه]] را در 1288 هجـری قمری فـردی الجزایری به نـام [[ابوالعباس احمد بن محمد مختـار تیجانی]] (م:1230هـ. ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه [[خلوتیه]] بود، تشکیل داد. تیجانیه طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. [[عُمَریه (از صوفیه تیجانیه)|عُمَریه]]، که منسوب به [[حاج عمر بن ساعد تال]] (م:1281هـ. ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در [[سنگال]]، [[مالی]]، [[گینه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] است؛ دوم. [[تیواوانیه]]، که مربوط به مریدان [[وُلوفِ حاج مالک سی]] (م:1302هـ. ش) در سنگال و بخشی های مختلف غرب آفریقا ست؛ سوم. [[نیاسیه]] یا [[تربیه]]، که آن را [[ابراهیم نیاس]] (م:1354هـ. ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در [[سودان]] پیروان بسیار دارد؛ چهارم. [[حافظیه (از صوفیه تیجانیه)|حافظیه]]، که آن را [[محمد حافظ ولی مختار]] (م:1247هـ. ق) از اهالی [[موریتانی]] ایجاد کرد و علاوه بر موریتانی، در [[نیجریه]]، چاد و کامرون نیز گسترش یافت؛ پنجم. مُریدیه نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه [[قادریه]] دارد و در 1303هجری قمری آن را [[احمدو بامبا]] (م:1306هـ. ش) در سنگال تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و قادریه است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص465</ref>
 
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] دربـاره طریقـه تجـانی می نویسد: « [[تیجانیه]] را در 1288 هجـری قمری فـردی الجزایری به نـام [[ابوالعباس احمد بن محمد مختـار تیجانی]] (م:1230هـ. ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه [[خلوتیه]] بود، تشکیل داد. تیجانیه طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. [[عُمَریه (از صوفیه تیجانیه)|عُمَریه]]، که منسوب به [[حاج عمر بن ساعد تال]] (م:1281هـ. ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در [[سنگال]]، [[مالی]]، [[گینه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] است؛ دوم. [[تیواوانیه]]، که مربوط به مریدان [[وُلوفِ حاج مالک سی]] (م:1302هـ. ش) در سنگال و بخشی های مختلف غرب آفریقا ست؛ سوم. [[نیاسیه]] یا [[تربیه]]، که آن را [[ابراهیم نیاس]] (م:1354هـ. ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در [[سودان]] پیروان بسیار دارد؛ چهارم. [[حافظیه (از صوفیه تیجانیه)|حافظیه]]، که آن را [[محمد حافظ ولی مختار]] (م:1247هـ. ق) از اهالی [[موریتانی]] ایجاد کرد و علاوه بر موریتانی، در [[نیجریه]]، چاد و کامرون نیز گسترش یافت؛ پنجم. مُریدیه نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه [[قادریه]] دارد و در 1303هجری قمری آن را [[احمدو بامبا]] (م:1306هـ. ش) در سنگال تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و قادریه است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص465</ref>
  
[[تری مینگهام]] در تشریح فرقه های قادریه می نویسد: «[[بکائیه]] بین [[مغاربه]] در صحراهای غربی و سودان و غرب آفریقا منتشر بود. این طریقه را [[مختار بن احمد]] (1729ـ1811میلادی) مجدداً احیاء کرد. فرقه هایی که از این طریقه جدا شدند عبارتند از: [[فاضلیه (از بکائیه قادریه)|فاضلیه]] (پیروان فاضل، 1780ـ1869میلادی)، [[سیادیه]] و مُریدیه (در سنگال، پیروان احمد بامبا، م: 1927میلادی). » <ref> [[الفرق الصوفیة فی الاسلام]]، [[تری مینگهام]]، ص402</ref>
+
[[تری مینگهام]] در تشریح فرقه های قادریه می نویسد: «[[بَکائیه (از صوفیه قادریه)|بکائیه]] بین مغاربه در صحراهای غربی و سودان و غرب آفریقا منتشر بود. این طریقه را [[مختار بن احمد]] (1729ـ1811میلادی) مجدداً احیاء کرد. فرقه هایی که از این طریقه جدا شدند عبارتند از: [[فاضلیه (از بکائیه قادریه)|فاضلیه]] (پیروان فاضل، 1780ـ1869میلادی)، [[سیادیه]] و مُریدیه (در سنگال، پیروان احمد بامبا، م: 1927میلادی). » <ref> [[الفرق الصوفیة فی الاسلام]]، [[تری مینگهام]]، ص402</ref>
  
 
[[شریف یحیی الامین]] ایشان را فرقه ای از صوفیه که اینک در برخی از کشورهای آفریقایی پراکنده اند، معرفی می کند. <ref> [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]]، [[شریف یحیی الامین]]، ص249</ref>
 
[[شریف یحیی الامین]] ایشان را فرقه ای از صوفیه که اینک در برخی از کشورهای آفریقایی پراکنده اند، معرفی می کند. <ref> [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]]، [[شریف یحیی الامین]]، ص249</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۰۴

از صوفیه آفریقا.

دائرة المعارف بزرگ اسلامی دربـاره طریقـه تجـانی می نویسد: « تیجانیه را در 1288 هجـری قمری فـردی الجزایری به نـام ابوالعباس احمد بن محمد مختـار تیجانی (م:1230هـ. ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه خلوتیه بود، تشکیل داد. تیجانیه طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (م:1281هـ. ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است؛ دوم. تیواوانیه، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک سی (م:1302هـ. ش) در سنگال و بخشی های مختلف غرب آفریقا ست؛ سوم. نیاسیه یا تربیه، که آن را ابراهیم نیاس (م:1354هـ. ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت پیامبر صلی الله علیه و آله در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در سودان پیروان بسیار دارد؛ چهارم. حافظیه، که آن را محمد حافظ ولی مختار (م:1247هـ. ق) از اهالی موریتانی ایجاد کرد و علاوه بر موریتانی، در نیجریه، چاد و کامرون نیز گسترش یافت؛ پنجم. مُریدیه نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه قادریه دارد و در 1303هجری قمری آن را احمدو بامبا (م:1306هـ. ش) در سنگال تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و قادریه است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. [۱]

تری مینگهام در تشریح فرقه های قادریه می نویسد: «بکائیه بین مغاربه در صحراهای غربی و سودان و غرب آفریقا منتشر بود. این طریقه را مختار بن احمد (1729ـ1811میلادی) مجدداً احیاء کرد. فرقه هایی که از این طریقه جدا شدند عبارتند از: فاضلیه (پیروان فاضل، 1780ـ1869میلادی)، سیادیه و مُریدیه (در سنگال، پیروان احمد بامبا، م: 1927میلادی). » [۲]

شریف یحیی الامین ایشان را فرقه ای از صوفیه که اینک در برخی از کشورهای آفریقایی پراکنده اند، معرفی می کند. [۳]

پانویس

  1. دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج15، ص465
  2. الفرق الصوفیة فی الاسلام، تری مینگهام، ص402
  3. فرهنگ نامه فرقه های اسلامی، شریف یحیی الامین، ص249