سودان

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو

جمهوری سودان کشوری است در شمال خاوری آفریقا و پایتخت آن خارطوم است. سودان ۳۰ میلیون و ۸۹۴ میلیون نفر جمعیت دارد و واحد پول آن پوند سودان است. بیش از ۹۷ درصد از مردم این کشور مسلمان‌اند.[۱] پیش از سال ۲۰۰۵ عربی تنها زبان رسمی سودان بود.[۲] در قانون اساسی سال ۲۰۰۵ عربی و انگلیسی، هر دو، به عنوان زبان‌های رسمی کشور اعلام شدند.[۳]

این کشور سومین کشور بزرگ آفریقا و نیز دومین کشور بزرگ عربی پس از الجزایر می‌باشد. سودان بزرگ‌ترین کشور آفریقا و و بزرگ‌ترین کشور جهان عرب بود تا این‌که در سال ۲۰۱۱ سودان جنوبی در پی برگزاری یک همه‌پرسی از این کشور جدا شد.

نام این کشور از عبارت عربی «بلاد السودان» گرفته شده‌است که به معنی «سرزمین سیاهان» است. کشور سودان در سال ۱۹۵۶ استقلال خود را از انگلیس به دست‌آورد. به استثنای یک دوره ۱۰ ساله بین سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۸۳ میلادی، کشور سودان از زمان کسب استقلال دستخوش ناآرامی سیاسی و جنگ داخلی بوده‌است.[۴] نظام قانونی این کشور برپایه شریعت اسلامی قرار داده شده‌است. این کشور با دو جنگ داخلی و جنگ دارفور روبه‌رو بوده و با مسائلی چون پاکسازی قومی و برده‌داری درگیر است.[۵]

خلاصه تاریخ

در ۱۸۲۰ و ۱۸۲۱ سودان به دست مصری‌ها تسخیر شد. در دههٔ ۱۸۸۰ یک رهبر اسلامی که ادعای مهدویت می‌کرد مصری‌ها را به مبارزه طلبید. پیروان این شخص خارطوم را فتح کردند. ژنرال چارلز جورج گوردن، فرماندار کل سودان را که منتصب مصریان بود کشتند (۱۸۸۵) و یک حکومت مذهبی بر پا کردند بریتانیا مداخله کرد، از ۱۸۹۹ سودان مشترکاً از سوی بریتانیا و مصر اداره می‌شد. پس از جنگ جهانی اول ملی‌گرایی به شدت رشد کرد، اما استقلال تا ۱۹۵۶ به دست نیامد.

کشور سودان در سال ۱۹۵۶ استقلال خود را از انگلیس به دست‌آورد. به استثنای یک دوره ۱۰ ساله بین سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۸۳ میلادی، کشور سودان از زمان کسب استقلال دستخوش ناآرامی سیاسی و جنگ داخلی بوده‌است.[۶] سودان از نظر سیاسی همچنان بی‌ثبات و حکومت آن به طور متناوب در دست غیر نظامیان و نظامیان است. آخرین بار نظامیان طی کودتایی در ژوئن ۱۹۸۹ به قدرت رسیدند.

دارفور بخشی در غرب سودان است که از سال ۲۰۰۳ در آن درگیری‌هایی آغاز شده است. اهالی دارفور اکثراً آفریقایی‌تبار اما پیرو دین اسلام هستند اما از نحوه اختصاص بودجه دولتی ناخرسندند و دولت را متهم کرده‌اند که در این زمینه، بین آنان و اهالی عرب‌تبار منطقه تبعیض قائل می‌شود. آفریقایی‌تباران دارفور، که گروه‌های مسلحی را برای مقابله با دولت مرکزی تشکیل داده‌اند، گفته‌اند که دولت گروه‌های شبه نظامی عرب تبار ایجاد کرده و آنها را برای سرکوب آفریقایی‌تباران به کار می‌برد.[۷]

سودان جنوبی بعد از سال‌ها جنگ، در سال ۲۰۱۱ از کشور سودان مستقل شد. هنوز اما دو کشور به لحاظ اقتصادی به هم وابسته هستند. سودان جنوبی نفت دارد و برای فروش نفتش مجبور است که آن را از طریق خطوط لوله‌ای که از سودان می‌گذرد به تانکرهای خریداران برساند.

در جنگ داخلی سودان که ریشه‌های قومی و مذهبی داشته و نهایتاً در سال ٢٠١١ به جدایی و تاسیس کشور مستقل سودان جنوبی انجامید، بیش از یک میلیون نفر جان خود را از دست دادند. مالکیت منطقه ابییی که دارای ذخایر غنی نفت است میان سودان و سودان جنوبی که در سال ٢٠١١ از سودان جدا شد، مورد مناقشه است. منطقه ابییی از زمان استقلال سودان جنوبی تحت اداره موقت نیروهای سازمان ملل متحد قرار داشته است. در این منطقه، قبیله دینکا انگاک که عمدتاً کشاورز هستند طرفدار حکومت سودان جنوبی بوده ولی کوچ نشینان عرب‌تبار که عمدتاً دامدار هستند حامی دولت سودان هستند

منابع

الگو:پانویس

  • الگو:Cite web
  • الگو:Cite web
  • الگو:Cite web
  • موسسه مطالعاتی و تحقیقاتی آفران. بازدید: مارس ۲۰۱۴.
  • 2009 U.S Dept of State Human Rights Report: Sudan
  • موسسه مطالعاتی و تحقیقاتی افران. بازدید: مارس ۲۰۱۴.
  • موسسه مطالعاتی و تحقیقاتی افران. بازدید: مارس ۲۰۱۴.