محمد ملطی شافعی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («محمد ملطی شافعی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ابوالحسين محمد بن احمد بن عبدالرحمن ملطي مقرئ، از فقيهان [[شافعی]] قرن چهارم هجری قمری است. وی دوره دانش اندوزی خود را در [[طرابلس]] گذارنده و عمدتاًً ساکن [[عسقلان ]]بوده است. ابوالحسين که در [[ملطيه]] ديده به جهان گشوده بود و به لحاظ کلامی رويکرد [[حشوی]] و [[اهل حديث]] داشت و در فقه بر مذهب شافعی فتوا می داد، در سال 377 هجری قمری در عسقلان فلسطين درگذشت. او در کتاب خود با نام [[التنبيه و الرد علي اهل الاهواء و البدع]] به بيان عقايد [[اهل سنت]]، نقد عقايد مخالفان و نيز بيان عقايد فرقه ها پرداخته است. ظاهراً کتاب او دربردارنده چهار بخش يا چهار جزء بوده و آنچه اکنون از اين کتاب در دست داريم از جزء يا بخش سوم آغاز می شود که به بيان عقايد فرقه ها می پردازد. از ارجاع های مؤلف چنين پيداست که بخش اول و دوم کتاب او به فرقه های يهوديان و مسيحيان اختصاص داشته است. <ref> [[تاريخ فرق اسلامی]]، [[دکتر حسين صابری]]، ج 1، ص44</ref> | |
| − | + | ||
| + | |||
| + | [[زرکلی]] نام وی رابه ملطی(به فتح میم و لام) ضبط کرده است.<ref> [[الاعلام]]، [[زرکلی]]، ج 5، ص311</ref> | ||
==پانويس== | ==پانويس== | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۸، ساعت ۰۱:۴۷
ابوالحسين محمد بن احمد بن عبدالرحمن ملطي مقرئ، از فقيهان شافعی قرن چهارم هجری قمری است. وی دوره دانش اندوزی خود را در طرابلس گذارنده و عمدتاًً ساکن عسقلان بوده است. ابوالحسين که در ملطيه ديده به جهان گشوده بود و به لحاظ کلامی رويکرد حشوی و اهل حديث داشت و در فقه بر مذهب شافعی فتوا می داد، در سال 377 هجری قمری در عسقلان فلسطين درگذشت. او در کتاب خود با نام التنبيه و الرد علي اهل الاهواء و البدع به بيان عقايد اهل سنت، نقد عقايد مخالفان و نيز بيان عقايد فرقه ها پرداخته است. ظاهراً کتاب او دربردارنده چهار بخش يا چهار جزء بوده و آنچه اکنون از اين کتاب در دست داريم از جزء يا بخش سوم آغاز می شود که به بيان عقايد فرقه ها می پردازد. از ارجاع های مؤلف چنين پيداست که بخش اول و دوم کتاب او به فرقه های يهوديان و مسيحيان اختصاص داشته است. [۱]
زرکلی نام وی رابه ملطی(به فتح میم و لام) ضبط کرده است.[۲]
پانويس
- ↑ تاريخ فرق اسلامی، دکتر حسين صابری، ج 1، ص44
- ↑ الاعلام، زرکلی، ج 5، ص311
