اصحاب صالح: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
سطر ۴: سطر ۴:
 
ایشان پیروان [[صالح بن المسرّح]] می باشند. <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص107</ref>
 
ایشان پیروان [[صالح بن المسرّح]] می باشند. <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص107</ref>
  
[[ابوالحسن اشعری]] در بیان فرقه های [[خوارج]]، به [[اصحاب صالح]] اشاره کرده و می نویسد: «صالح قولی که در آن متفرّد باشد ندارد و گفته شده است که از [[صفریه]] بوده است. » <ref> [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]]، [[ابوالحسن اشعری]]، ج1، ص196</ref>
+
[[ابوالحسن اشعری]] در بیان فرقه های [[خوارج]]، به اصحاب صالح اشاره کرده و می نویسد: «صالح قولی که در آن متفرّد باشد ندارد و گفته شده است که از [[صفریه]] بوده است. » <ref> [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]]، [[ابوالحسن اشعری]]، ج1، ص196</ref>
  
محقق کتاب احتمال داده است که این گروه غیر از پیروان [[صالح بن المسرّح]] باشند. این در حالی است که [[عبدالمنعم حفنی]] در [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]] با اشاره به همین مطلب [[ابوالحسن اشعری]] ـ بدون آن که به نام اشعری اشاره کند ـ ایشان را اصحاب [[صالح بن المسرّح]] رهبر [[صفریه]] معرفی می کند و می نویسد: «او اولین کسی از ایشان بود که خروج کرد. وی بر [[بشر بن مروان]] شورید و در سال 76 هجری قمری وفات یافت. پس از وی [[شبیب بن یزید]] ملقّب به [[شبیب بن یزید|ابی صحّاری]] جانشین او شد. وی مدتی بر [[کوفه]] غلبه یافت ولی بعد از مدتی شکست خورده، به [[اهواز]] فرار کرده و در رودخانه [[اهواز]] غرق شد. [[شبیبیه (از خوارج)|شبیبیه]]، [[مرجئه خوارج]] هستند چرا که در امر صالح توقف کرده اند. » <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص90</ref>
+
محقق کتاب احتمال داده است که این گروه غیر از پیروان صالح بن المسرّح باشند. این در حالی است که [[عبدالمنعم حفنی]] در [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]] با اشاره به همین مطلب ابوالحسن اشعری ـ بدون آن که به نام اشعری اشاره کند ـ ایشان را اصحاب صالح بن المسرّح رهبر صفریه معرفی می کند و می نویسد: «او اولین کسی از ایشان بود که خروج کرد. وی بر [[بشر بن مروان]] شورید و در سال 76 هجری قمری وفات یافت. پس از وی [[شبیب بن یزید]] ملقّب به [[شبیب بن یزید|ابی صحّاری]] جانشین او شد. وی مدتی بر [[کوفه]] غلبه یافت ولی بعد از مدتی شکست خورده، به [[اهواز]] فرار کرده و در رودخانه اهواز غرق شد. [[شبیبیه (از خوارج)|شبیبیه]]، [[مرجئه خوارج]] هستند چرا که در امر صالح توقف کرده اند. » <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص90</ref>
  
 
به نظر می رسد در این عبارت که به نوعی برگرفته شده از مطالب [[محمد شهرستانی]] است، <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص521</ref> اشتباهی واقع شده است.  
 
به نظر می رسد در این عبارت که به نوعی برگرفته شده از مطالب [[محمد شهرستانی]] است، <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص521</ref> اشتباهی واقع شده است.  

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۵۶

از خوارج صفریه.

ایشان پیروان صالح بن المسرّح می باشند. [۱]

ابوالحسن اشعری در بیان فرقه های خوارج، به اصحاب صالح اشاره کرده و می نویسد: «صالح قولی که در آن متفرّد باشد ندارد و گفته شده است که از صفریه بوده است. » [۲]

محقق کتاب احتمال داده است که این گروه غیر از پیروان صالح بن المسرّح باشند. این در حالی است که عبدالمنعم حفنی در موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة با اشاره به همین مطلب ابوالحسن اشعری ـ بدون آن که به نام اشعری اشاره کند ـ ایشان را اصحاب صالح بن المسرّح رهبر صفریه معرفی می کند و می نویسد: «او اولین کسی از ایشان بود که خروج کرد. وی بر بشر بن مروان شورید و در سال 76 هجری قمری وفات یافت. پس از وی شبیب بن یزید ملقّب به ابی صحّاری جانشین او شد. وی مدتی بر کوفه غلبه یافت ولی بعد از مدتی شکست خورده، به اهواز فرار کرده و در رودخانه اهواز غرق شد. شبیبیه، مرجئه خوارج هستند چرا که در امر صالح توقف کرده اند. » [۳]

به نظر می رسد در این عبارت که به نوعی برگرفته شده از مطالب محمد شهرستانی است، [۴] اشتباهی واقع شده است.

برای توضیح بیشتر رک: مرجئة الخوارج.

پانویس

  1. الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة، صلاح ابوسعود، ص107
  2. مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص196
  3. موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص90
  4. الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص521