اسحاقیه (از غلاة علیاویه): تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
سطر ۲: سطر ۲:
 
از [[غلاة (غلات، غلاة)]]، و از فروع [[علیاویه]].  
 
از [[غلاة (غلات، غلاة)]]، و از فروع [[علیاویه]].  
  
ایشان پیروان [[ابویعقوب اسحاق بن محمد بن ابان نخعی کوفی]] ملقب به [[احمر]] (م:286هـ. ق) می باشند. اسحاقیه همچنین از زمره فرق [[نصیریه]] که قائل به الوهیت [[علی علیه السلام]] بوده اند، محسوب می گردند. <ref> [[تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم]]، [[سیدعلی جرجانی]]، ص19 / [[تلبیس ابلیس]]، [[ابن جوزی]]، ص141 / [[خاندان نوبختی]]، [[عباس اقبال]]، ص250 / [[خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال]]، [[علامه حلی]]، ص218 / [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص52</ref>  
+
ایشان پیروان [[ابویعقوب اسحاق بن محمد بن ابان نخعی کوفی]] ملقب به [[احمر]] (م:286هـ. ق) می باشند. اسحاقیه همچنین از زمره فرق [[نصیریه (نصیریه)|نصیریه]] که قائل به الوهیت [[علی علیه السلام]] بوده اند، محسوب می گردند. <ref> [[تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم]]، [[سیدعلی جرجانی]]، ص19 / [[تلبیس ابلیس]]، [[ابن جوزی]]، ص141 / [[خاندان نوبختی]]، [[عباس اقبال]]، ص250 / [[خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال]]، [[علامه حلی]]، ص218 / [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص52</ref>  
  
کتاب فرقة [[اسماعیلیه]] از [[یاقوت حموی]] نقل کرده است: «راشدالدین [[سنان بن محمد]] (535 ـ 588هـ. ق) که یکی از امراء بنام اطراف [[شام]] و اسماعیلی مذهب است در دهکده ای بین [[واسط]] و [[بصره]] که بیشتر مردمش نصیری و اسحاقی بوده اند متولد شد». <ref> [[فرقه اسماعیلیه]]، [[مارشال هاجسن]]، ص348</ref> از این نقل قول مشخص می شود که [[اسحاقیه]] تا پس از سال 535 هجری قمری، موجود بوده اند؛ مگر این که بگوییم [[یاقوت حموی]] کلمه اسحاقی را به عنوان مترادف و عطف تفسیر نصیری آورده و در نتیجه، [[اسحاقیه]] همان [[نصیریه]] و نه فرقه ای از فرق [[نصیریه]] است.  
+
کتاب [[فرقه اسماعیلیه]] از [[یاقوت حموی]] نقل کرده است: «راشدالدین [[سنان بن محمد]] (535 ـ 588هـ. ق) که یکی از امراء بنام اطراف [[شام]] و اسماعیلی مذهب است در دهکده ای بین [[واسط]] و [[بصره]] که بیشتر مردمش نصیری و اسحاقی بوده اند متولد شد». <ref> [[فرقه اسماعیلیه]]، [[مارشال هاجسن]]، ص348</ref> از این نقل قول مشخص می شود که اسحاقیه تا پس از سال 535 هجری قمری، موجود بوده اند؛ مگر این که بگوییم [[یاقوت حموی]] کلمه اسحاقی را به عنوان مترادف و عطف تفسیر نصیری آورده و در نتیجه، اسحاقیه همان [[نصیریه (نصیریه)|نصیریه]] و نه فرقه ای از فرق [[نصیریه]] است.  
  
[[فخر رازی]] از فرقه ای به نام [[اسحاقیه]] نام می برد و ایشان را هم عقیده با [[نصیریه]] معرفی می کند. و در عین حال ایشان را غیر از [[نصیریه]] برمی شمارد و می گوید این فرقه در [[حلب]] و نواحی آن موجودند. <ref> [[اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین]]، [[فخر رازی]]، ص76</ref>
+
[[فخر رازی]] از فرقه ای به نام اسحاقیه نام می برد و ایشان را هم عقیده با [[نصیریه (نصیریه)|نصیریه]] معرفی می کند. و در عین حال ایشان را غیر از [[نصیریه (نصیریه)|نصیریه]] برمی شمارد و می گوید این فرقه در [[حلب]] و نواحی آن موجودند. <ref> [[اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین]]، [[فخر رازی]]، ص76</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۸ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۲۸

از غلاة (غلات، غلاة)، و از فروع علیاویه.

ایشان پیروان ابویعقوب اسحاق بن محمد بن ابان نخعی کوفی ملقب به احمر (م:286هـ. ق) می باشند. اسحاقیه همچنین از زمره فرق نصیریه که قائل به الوهیت علی علیه السلام بوده اند، محسوب می گردند. [۱]

کتاب فرقه اسماعیلیه از یاقوت حموی نقل کرده است: «راشدالدین سنان بن محمد (535 ـ 588هـ. ق) که یکی از امراء بنام اطراف شام و اسماعیلی مذهب است در دهکده ای بین واسط و بصره که بیشتر مردمش نصیری و اسحاقی بوده اند متولد شد». [۲] از این نقل قول مشخص می شود که اسحاقیه تا پس از سال 535 هجری قمری، موجود بوده اند؛ مگر این که بگوییم یاقوت حموی کلمه اسحاقی را به عنوان مترادف و عطف تفسیر نصیری آورده و در نتیجه، اسحاقیه همان نصیریه و نه فرقه ای از فرق نصیریه است.

فخر رازی از فرقه ای به نام اسحاقیه نام می برد و ایشان را هم عقیده با نصیریه معرفی می کند. و در عین حال ایشان را غیر از نصیریه برمی شمارد و می گوید این فرقه در حلب و نواحی آن موجودند. [۳]

پانویس

  1. تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، سیدعلی جرجانی، ص19 / تلبیس ابلیس، ابن جوزی، ص141 / خاندان نوبختی، عباس اقبال، ص250 / خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال، علامه حلی، ص218 / اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج1، ص52
  2. فرقه اسماعیلیه، مارشال هاجسن، ص348
  3. اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، فخر رازی، ص76