نورعلیشاهیه
مدرسی چهاردهی در سلسله های صوفیه ایران به مرگ رحمت علی شاه (جانشین مست علی شاه) ملقب به نائب صدر در سال 1278هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: «بعد از رحمت علی شاه، حاجی محمدکاظم تنباکو فروش اصفهانی (سعادت علی شاه) مدعی جانشینی گردید و از طرفی دیگر حاج آقا محمد (منورعلی شاه) عموی رحمت، مدعی جانشینی برادرزاده خود شد. [۱]
وی سپس به مرگ منور در سال 1301 هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: « معصوم علی شاه (مؤلف کتاب طرائق الحقائق ) تحت تربیت منور بود و مدعی جانشینی منور گردید. بعد از درگذشت منور، فرزندش حاج علی آقا (وفا علی شاه) بر مسند قطبیت جالس گردید. وی در سال 1336هجری قمری فوت کرد و در کربلا مدفون گردید.» [۲]
وی در ادامه به اختلاف دوره وفا علی شاه اشاره کرده و از عبد علی شاه یاد می کند که در زمان وفا، ادعای قطب بودن داشته است. مدرسی چهاردهی سپس به دوره قطبیت صادق علی شاه و پس از او به دوره ریاست عبدالحسین ذوالریاستین ملقب به مونس علی شاه (که پسر وفاعلی شاه بوده است) اشاره کرده است. مونس طرفدار مشروطه بوده است [۳] پس از مونس دکتر جواد نوربخش کرمانی (نورعلی شاه ثانی) مدعی جانشینی قطبیت می گردد. علاوه بر او مهرعلی یزدان شریف (راننده شرکت واحد) حاج سیدعلی فردوس (منصورعلی شاه) و حدود ده نفر دیگر مدعی قطبیت شدند. [۴] مدرسی چهاردهی پس از آن سلسله دکتر نوربخش را تحت عنوان سلسله نعمت اللهیه نورعلی شاهی معرفی کرده است. [۵]
پانویس
- ↑ سلسله های صوفیه ایران، مدرسی چهاردهی، ص207
- ↑ همان، ص208
- ↑ همان، ص211
- ↑ همان، ص217
- ↑ همان، ص244