نورعلیشاهیه
مدرسی چهاردهی در سلسله های صوفیه ایران به مرگ رحمت علی شاه [۱] ملقب به نائب صدر در سال 1278هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: «بعد از رحمت علی شاه، حاجی محمدکاظم تنباکو فروش اصفهانی [۲] مدعی جانشینی گردید و از طرفی دیگر حاج آقا محمد [۳] عموی رحمت، مدعی جانشینی برادرزاده خود شد. [۴] وی سپس به مرگ منور در سال 1301 هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: « معصوم علی شاه (مؤلف کتاب طرائق الحقائق ) تحت تربیت منور بود و مدعی جانشینی منور گردید. بعد از درگذشت منور، فرزندش حاج علی آقا [۵] بر مسند قطبیت جالس گردید. وی در سال 1336هجری قمری فوت کرد و در کربلا مدفون گردید.» [۶] وی در ادامه به اختلاف دوره وفا علی شاه اشاره کرده و از عبد علی شاه یاد می کند که در زمان وفا، ادعای قطب بودن داشته است. مدرسی چهاردهی سپس به دوره قطبیت صادق علی شاه و پس از او به دوره ریاست عبدالحسین ذوالریاستین ملقب به مونس علی شاه [۷] اشاره کرده است. مونس طرفدار مشروطه بوده است [۸] پس از مونس دکتر جواد نوربخش کرمانی [۹] مدعی جانشینی قطبیت می گردد. علاوه بر او مهرعلی یزدان شریف [۱۰] حاج سیدعلی فردوس [۱۱] و حدود ده نفر دیگر مدعی قطبیت شدند. [۱۲] مدرسی چهاردهی پس از آن سلسله دکتر نوربخش را تحت عنوان سلسله نعمت اللهیه نورعلی شاهی معرفی کرده است. [۱۳]