شاه مداریه

از نام های صوفیه طیفوریه.

ایشان همچنین صدیقیه نیز خوانده می شوند. این فرقه احتمالاًً منسوب به شیخ بدیع الدین شاه مدار است.

علت نامیده شدن این فرقه به صدیقیه آن است که این سلسله به ابوبکر صدیق منتهی می شود.

لویی ماسینیون ایشان را همان ملنگ و همان مداریه معرفی می کند. وی در توضیح مداریه می نویسد: «ایشان طریقه ای هندی و گمراه هستند. شاه مدار در سال 1438میلادی در مکنپور وفات یافته است».

قاضی نورالله شوشتری، این گروه را از شیعیان به شمار آورده و ایشان را مریدان سید کبیرالدین که خود از اعقاب اسماعیل بن صادق (علیه السلام) معرفی می کرده، خوانده است. ضمن آن که علت نام گذاری این فرقه به صدیقیه را تصدیق سید کبیر دانسته و انتساب این گروه به ابوبکر را از روی تقیه می داند.

احمد عزیز می نویسد: «گسترده ترین فرقه مبتدع، مداریه است که جهودی سوری الاصل به نام شاه مدار که در قرن نهم به هند مهاجرت کرد، بنیانگذار آن بود. این فرقه هرچند مدعی پاره ای خویشاوندی ها با چَشتیه بود، اساساً یک فرقه غیر شرعی تلقی می شد. این فرقه خصوصیات التقاطی داشت از قبیل: استعمال حشیش، بی اعتنایی به نماز و روزه، مالیدن خاکستر بر بدن ـ مانند سناسی های (sanasis) هندو ـ و گهگاه گشت و گذار برهنه که آن ها را از جوکی های هندو و همینطور از مسیحیت و یهود به عاریت گرفته بود. این فرقه تا قرن سیزدهم به حیات خود ادامه داد. اعضای آن به علت این که طبل کوچکی با خود حمل می کردند، به دفلی ها شهرت یافتند.