احمد بدوی

ابوالفتیان احمد بن علی (596 ـ 675هـ. ق / 1200ـ1276میلادی) از صوفیان برجسته و با نفوذ مصر است که به نام های مَقدِسی، قدسی و قرشی نیز نامیده شده است.

وی در فاس به دنیا آمد و کودکی را در آنجا گذرانید. عبدالوهاب شعرانی در طبقات الکبری وی را از اولاد رسول الله صلی الله علیه و آله برشمرده است. چنان که در نورالابصار، وی از اولاد امام رضا علیه السلام دانسته شده است.

وی مالکی مذهب بوده ولی در فقه شافعی نیز صاحب تحقیقاتی دانسته شده است. بدوی هرگز تن به ازدواج نداده و سرانجام نیز از علوم ظاهری روی گردان شده و در مکه با پناه بردن به غاری به ریاضت پرداخت.

وی را شجاع دانسته اند و به واسطه بی باکی در سوارکاری به او لقب غضبان و عطّاب داده شده است.

وی در 37 سالگی به اتفاق برادرش در سفر به بغداد با بزرگانی نظیر حسین بن منصور حَلّاج، عبدالقادر گیلانی، احمد رفاعی و عدی بن مسافر ملاقات کرده، اما طریقت هیچ کدام از ایشان را نپذیرفت. پس از یک سال وی به طنطا (در 90کیلومتری شمال قاهره ) مسافرت کرده و در آنجا اقامت می گزیند. وی در همان جا رحلت کرده و در همان شهر نیز مدفون می گردد. از بدوی چهار اثر باقی مانده است که عبارتند از 1. حزب: که دعای کوتاهی است در حدود ده سطر، 2. صلوات، 3. بیان احکام الفرائض من علم المیراث، 4. ادعیه.

درباره وجه تسمیه بدوی، ن ک: درباره لثام ».