مهدیه (از غلاة شیعه از مغیریه): تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی « از غلاة شیعه، از مغیریه. <ref> الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة، صل...» ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخه‌های متوسط توسط ۲ کاربران نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 +
از غلاة شیعه، از [[مغیریه (از غلاة شیعه)|مغیریه]]. <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص33 / [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص631</ref>
  
از [[غلاة شیعه]]، از [[مغیریه]]. <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص33 / [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص631</ref>
+
[[سعد اشعری]] با اشاره به این فرقه آن ها را گروهی از مغیریه برشمرده و می نویسد: «ایشان منسوب به [[ابن حنفیه]] بوده و مدعی بودند که وی مهدی است. ایشان خدای را همانند مردی که بر سر تاج داشته و اعضا و جوارح دارد تصویر می نمودند. ایشان می گفتند خدا خالق است وقتی که خلق می کند و رازق است وقتی که رزق می دهد و. . . » <ref> [[المقالات و الفرق]]، [[سعد اشعری]]، ص77</ref>
 
+
[[سعد اشعری]] با اشاره به این فرقه آن ها را گروهی از [[مغیریه]] برشمرده و می نویسد: «ایشان منسوب به [[ابن حنفیه]] بوده و مدعی بودند که وی مهدی است. ایشان خدای را همانند مردی که بر سر تاج داشته و اعضا و جوارح دارد تصویر می نمودند. ایشان می گفتند خدا خالق است وقتی که خلق می کند و رازق است وقتی که رزق می دهد و. . . » <ref> [[المقالات و الفرق]]، [[سعد اشعری]]، ص77</ref>
+
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۰۲

از غلاة شیعه، از مغیریه. [۱]

سعد اشعری با اشاره به این فرقه آن ها را گروهی از مغیریه برشمرده و می نویسد: «ایشان منسوب به ابن حنفیه بوده و مدعی بودند که وی مهدی است. ایشان خدای را همانند مردی که بر سر تاج داشته و اعضا و جوارح دارد تصویر می نمودند. ایشان می گفتند خدا خالق است وقتی که خلق می کند و رازق است وقتی که رزق می دهد و. . . » [۲]

پانویس

  1. الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة، صلاح ابوسعود، ص33 / موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص631
  2. المقالات و الفرق، سعد اشعری، ص77