مغیرة بن سعد: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «صاحب قاموس لقب مغیرة بن سعد را ابتر دانسته در حالی که آنچه در تراجم موجود ا...» ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخه‌های متوسط توسط ۲ کاربران نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
صاحب قاموس لقب [[مغیرة بن سعد]] را ابتر دانسته در حالی که آنچه در تراجم موجود است « [[مغیرة بن سعید]] » است که ظاهراً در نیمه دوم قرن اول هجری قمری مي‌زیسته و روایات متعددی از اهل بیت در مذمت او نقل شده است. [[ابن حجر عسقلانی]] نقل مي‌کند که ابوعبدالله [[مغیرة بن سعید]] بجلی کوفی رافضی، اولین کسی است که [[ابوبکر]] و [[عمر]] را تنقیص کرده است. [[آیت الله خویی]] نیز وی را متهم به غلو مي‌نماید. این غلو که نسبت به [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] بوده در روایاتی که از او نقل شده مشهود است. <ref> [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج7، ص23 / ال[[معجم رجال الحدیث]]، [[آیت الله خویی]]، ج18، ص275</ref>
+
صاحب قاموس لقب مغیرة بن سعد را ابتر دانسته در حالی که آنچه در تراجم موجود است « مغیرة بن سعید » است که ظاهراً در نیمه دوم قرن اول هجری قمری می زیسته و روایات متعددی از اهل بیت در مذمت او نقل شده است. [[ابن حجر عسقلانی]] نقل می کند که ابوعبدالله مغیرة بن سعید بجلی کوفی رافضی، اولین کسی است که [[ابوبکر]] و [[عمر]] را تنقیص کرده است. [[آیت الله خویی]] نیز وی را متهم به غلو می نماید. این غلو که نسبت به [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] بوده در روایاتی که از او نقل شده مشهود است. <ref> [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج7، ص23 / ال[[معجم رجال الحدیث]]، [[آیت الله خویی]]، ج18، ص275</ref>
  
  
 
==پايان==
 
==پايان==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۴۸

صاحب قاموس لقب مغیرة بن سعد را ابتر دانسته در حالی که آنچه در تراجم موجود است « مغیرة بن سعید » است که ظاهراً در نیمه دوم قرن اول هجری قمری می زیسته و روایات متعددی از اهل بیت در مذمت او نقل شده است. ابن حجر عسقلانی نقل می کند که ابوعبدالله مغیرة بن سعید بجلی کوفی رافضی، اولین کسی است که ابوبکر و عمر را تنقیص کرده است. آیت الله خویی نیز وی را متهم به غلو می نماید. این غلو که نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام بوده در روایاتی که از او نقل شده مشهود است. [۱]


پايان

  1. لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج7، ص23 / المعجم رجال الحدیث، آیت الله خویی، ج18، ص275