محمد شاه قاجار: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز محمد شاه قاجار» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
(یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
محمد شاه قاجار ملقب به غازی، سومین شاه از سلسله قاجاریه است. وی در سال 1222 هجری قمری به دنیا آمد و پس از مرگ پدربزرگش فتح علی شاه در سال 1250 هجری قمری بر تخت سلطنت نشست. وی که پسر عباس میرزا نائب السلطنه مقتدر عهد قاجار بود، در آغاز خلافت با مخالفت علی شاه ظل السلطان و برخی دیگر از شاهزادگان روبرو شد و توانست به کمک قائم مقام فراهانی مخالفین خویش را سرکوب نماید. وی پس از چندی قائم مقام را نیز خلع کرده و کشت. محمد شاه در سال 1264 هجری قمری از بیماری نقرس در [[تجریش]] وفات یافت و در [[قم]] مدفون گردید. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج3، ص2695</ref>
+
محمد شاه قاجار ملقب به غازی، سومین شاه از سلسله قاجاریه است. وی در سال 1222 هجری قمری به دنیا آمد و پس از مرگ پدربزرگش [[فتح علی شاه]] در سال 1250 هجری قمری بر تخت سلطنت نشست. وی که پسر [[عباس میرزا]] نائب السلطنه مقتدر عهد قاجار بود، در آغاز خلافت با مخالفت [[علی شاه ظل السلطان]] و برخی دیگر از شاهزادگان روبرو شد و توانست به کمک [[قائم مقام فراهانی]] مخالفین خویش را سرکوب نماید. وی پس از چندی قائم مقام را نیز خلع کرده و کشت. محمد شاه در سال 1264 هجری قمری از بیماری نقرس در [[تجریش]] وفات یافت و در [[قم]] مدفون گردید. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج3، ص2695</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۱۴

محمد شاه قاجار ملقب به غازی، سومین شاه از سلسله قاجاریه است. وی در سال 1222 هجری قمری به دنیا آمد و پس از مرگ پدربزرگش فتح علی شاه در سال 1250 هجری قمری بر تخت سلطنت نشست. وی که پسر عباس میرزا نائب السلطنه مقتدر عهد قاجار بود، در آغاز خلافت با مخالفت علی شاه ظل السلطان و برخی دیگر از شاهزادگان روبرو شد و توانست به کمک قائم مقام فراهانی مخالفین خویش را سرکوب نماید. وی پس از چندی قائم مقام را نیز خلع کرده و کشت. محمد شاه در سال 1264 هجری قمری از بیماری نقرس در تجریش وفات یافت و در قم مدفون گردید. [۱]


پانويس

  1. دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج3، ص2695