علباء بن دراع اسدی
علباء بن دراع اسدی یا دوسی بنابر تشخیص مرحوم محمد تقی شوشتری نام دو نفر است. یکی علباء بن دراع اسدی که از اصحاب امام باقر (علیه السلام) (م: 114هـ. ق) بوده و گویا در زمان امام باقر (علیه السلام) وفات یافته است. وی ظاهراً مستقیم الرأی بوده و داستانی درباره وی نقل است که در آن حضرت بهشت را برای وی ضمانت کرده اند. و دیگری علباء بن دراع دوسی یا اسدی که در ملل و نحل محمد شهرستانی مورد اشاره قرار گرفته است. شهرستانی اقوال غلوآمیزی را به وی نسبت می دهد و در برخی نسخه های ملل و نحل از وی با نام علباء بن ذرّاع (ذال معجمه) یاد شده است.
شایان ذکر است که در میان رجال اسلامی می توان نام کسی را با عنوان علباء بن هیثم بن جریر سدوسی مشاهده کرد که از فصحای عرب بوده و دوره جاهلیت را درک کرده، مسلمان شده و در دوره عمر وارد قشون اسلامی شده و ساکن کوفه می گردد. وی را اولین کسی که در کوفه مردم را به سوی امیرالمؤمنین علی علیه السلام خوانده، دانسته اند. وی در جنگ جمل به شهادت رسیده است.
ممکن است این نامها تصحیف شده باشد و مراد از کسی که به غلو متهم شده، همان علباء بن هیثم بن جریر (که از او با نام علباء بن حریر با حاء غیر معجمه متوفی 36 هـ. ق هم یاد شده است) باشد. [۱]
پانويس
- ↑ اختیار معرفة الرجال، شیخ طوسی، ص199 / اسدالغابه، ابن اثیر، ج4، ص87 / الاعلام قاموس التراجم، خیرالدین زرکلی، ج4، ص247 / قاموس الرجال، محمد تقی شوشتری، ج7، صفحات 249 و 252 / معجم رجال الحدیث، آیت الله خویی، ج6، ص175 و ج11، ص179 / الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص156
