روحانیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
سطر ۳: سطر ۳:
 
[[عبدالمنعم حفنی]] می نویسد: «ایشان می گویند انسان روح است و جسم نیست. انسان شوق روحانی است و احتیاجی به ماده ندارد». وی از جمله ایشان به [[فکریه (از صوفیه)|فکریه]]، [[عرفانیه]]، [[حبیه (از صوفیه)|حبّیه]]، [[صفائیه (از روحانیه)|صفائیه]]، [[زهدیه]]، [[صیامیه]]، [[نعمیه]]، [[حامدیه]]، [[متوکلیه]] و [[رضویه (از صوفیه)|رضویه]] اشاره کرده و هرکدام آن ها را با توجه به نامشان معنی می کند. به عنوان مثال می نویسد: «مقام حامدیه مقام شکر و حمد است و بسیار الحمدلله می گویند». <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص381</ref>
 
[[عبدالمنعم حفنی]] می نویسد: «ایشان می گویند انسان روح است و جسم نیست. انسان شوق روحانی است و احتیاجی به ماده ندارد». وی از جمله ایشان به [[فکریه (از صوفیه)|فکریه]]، [[عرفانیه]]، [[حبیه (از صوفیه)|حبّیه]]، [[صفائیه (از روحانیه)|صفائیه]]، [[زهدیه]]، [[صیامیه]]، [[نعمیه]]، [[حامدیه]]، [[متوکلیه]] و [[رضویه (از صوفیه)|رضویه]] اشاره کرده و هرکدام آن ها را با توجه به نامشان معنی می کند. به عنوان مثال می نویسد: «مقام حامدیه مقام شکر و حمد است و بسیار الحمدلله می گویند». <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص381</ref>
  
[[حفنی]] [[روشنیه (از صوفیه خلوتیه)|روشنیه]] را از زمره روحانیه به حساب آورده است.  
+
حفنی [[روشنیه (از صوفیه خلوتیه)|روشنیه]] را از زمره روحانیه به حساب آورده است.  
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۱۷

از صوفیه. [۱]

عبدالمنعم حفنی می نویسد: «ایشان می گویند انسان روح است و جسم نیست. انسان شوق روحانی است و احتیاجی به ماده ندارد». وی از جمله ایشان به فکریه، عرفانیه، حبّیه، صفائیه، زهدیه، صیامیه، نعمیه، حامدیه، متوکلیه و رضویه اشاره کرده و هرکدام آن ها را با توجه به نامشان معنی می کند. به عنوان مثال می نویسد: «مقام حامدیه مقام شکر و حمد است و بسیار الحمدلله می گویند». [۲]

حفنی روشنیه را از زمره روحانیه به حساب آورده است.

پانویس

  1. موسوعة الصوفیة، عبدالمنعم حفنی، ص774
  2. موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص381