دباغیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «از صوفیه دِرقاویه. دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «مهمترین طریقه ا...» ایجاد کرد)
 
 
(۳ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
از [[صوفیه دِرقاویه]].  
 
از [[صوفیه دِرقاویه]].  
  
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، [[دِرقاویه]] یعنی شاخه مراکشی [[شاذلیه]] است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام [[شیخ عربی درقاوی]] شکل گرفت. او ابتدا نزد ابوالحسن عمرانی (جمل) سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار [[تصوف]] بنا نهاد. محمدظافر مدنی و [[نورالدین یشرویی]] از جمله مریدان [[دِرقاویه|درقاوی]] بودند که با تأسیس طریقه هایی چون مدنیه و یشرویی، شاخه های [[دِرقاویه]] را در [[مصر]]، [[موزامبیک]]، [[عمان]]، [[ترکیه]]، [[لبنان]] و [[فلسطین]] گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله [[دباغیه]]، [[بنانیه]] و [[حرّاقیه]] منشعب گردید». <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص473</ref>
+
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در [[مغرب]]، دِرقاویه یعنی شاخه مراکشی [[شاذلیه]] است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام [[شیخ عربی درقاوی]] شکل گرفت. او ابتدا نزد [[ابوالحسن عمرانی]] (جمل) سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار [[تصوف]] بنا نهاد. [[محمدظافر مدنی]] و [[نورالدین یشرویی]] از جمله مریدان درقاوی بودند که با تأسیس طریقه هایی چون [[مدنیه]] و [[یشرویی]]، شاخه های دِرقاویه را در [[مصر]]، [[موزامبیک]]، [[عمان]]، [[ترکیه]]، [[لبنان]] و [[فلسطین]] گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله دباغیه، [[بنانیه (از صوفیه دِرقاویه)|بنانیه]] و [[حرّاقیه]] منشعب گردید». <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص473</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۲۷

از صوفیه دِرقاویه.

دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، دِرقاویه یعنی شاخه مراکشی شاذلیه است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام شیخ عربی درقاوی شکل گرفت. او ابتدا نزد ابوالحسن عمرانی (جمل) سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار تصوف بنا نهاد. محمدظافر مدنی و نورالدین یشرویی از جمله مریدان درقاوی بودند که با تأسیس طریقه هایی چون مدنیه و یشرویی، شاخه های دِرقاویه را در مصر، موزامبیک، عمان، ترکیه، لبنان و فلسطین گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله دباغیه، بنانیه و حرّاقیه منشعب گردید». [۱]

پانویس

  1. دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج15، ص473