حُبّیه (از مشبّهه): تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («حُبّیه (از مشبّهه)» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
ایشان معتقدند که خدا را به واسطه ترس و طمع عبادت نمی کنند بلکه حُبّاً له <ref>برای دوستی او</ref> خدا را می پرستند. <ref> [[مفاتیح العلوم]]، [[محمد بن احمد خوارزمی]]، ص47</ref> | ایشان معتقدند که خدا را به واسطه ترس و طمع عبادت نمی کنند بلکه حُبّاً له <ref>برای دوستی او</ref> خدا را می پرستند. <ref> [[مفاتیح العلوم]]، [[محمد بن احمد خوارزمی]]، ص47</ref> | ||
| − | [[عبدالمنعم حفنی]] در [[موسوعة الصوفیة]] و [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]] علاوه بر این که از | + | [[عبدالمنعم حفنی]] در [[موسوعة الصوفیة]] و [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]] علاوه بر این که از حبیه یاد می کند و ایشان را ـ بدون این که به مشبّهه بودن ایشان اشاره کند ـ از [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]] برمی شمارد، از فرقه ای دیگر به نام حبّیه یاد کرده و ایشان را مبطله دانسته و می نویسد: «ایشان می گویند عبد وقتی به درجه محبت رسید، تکالیف از او ساقط شده و محرمات بر وی حلال می شود». <ref> [[موسوعة الصوفیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص714 / ال [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص270</ref> |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۸ اکتبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۲:۰۰
از فرق سیزده گانه مشبّهه.
ایشان معتقدند که خدا را به واسطه ترس و طمع عبادت نمی کنند بلکه حُبّاً له [۱] خدا را می پرستند. [۲]
عبدالمنعم حفنی در موسوعة الصوفیة و موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة علاوه بر این که از حبیه یاد می کند و ایشان را ـ بدون این که به مشبّهه بودن ایشان اشاره کند ـ از صوفیه برمی شمارد، از فرقه ای دیگر به نام حبّیه یاد کرده و ایشان را مبطله دانسته و می نویسد: «ایشان می گویند عبد وقتی به درجه محبت رسید، تکالیف از او ساقط شده و محرمات بر وی حلال می شود». [۳]
پانویس
- ↑ برای دوستی او
- ↑ مفاتیح العلوم، محمد بن احمد خوارزمی، ص47
- ↑ موسوعة الصوفیة، عبدالمنعم حفنی، ص714 / ال موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص270
