بدخشان: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («بدخشان» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
'''بَدَخشان''' سرزمینی شامل پاره‌ای از شمال خاوری [[افغانستان]] و جنوب خاوری [[تاجیکستان]] می‌باشد. | '''بَدَخشان''' سرزمینی شامل پاره‌ای از شمال خاوری [[افغانستان]] و جنوب خاوری [[تاجیکستان]] می‌باشد. | ||
بدخشان در سروده‌های شاعران [[فارسی‌زبان]] به کیفیت «لعل» خویش معروف بوده. | بدخشان در سروده‌های شاعران [[فارسی‌زبان]] به کیفیت «لعل» خویش معروف بوده. | ||
| سطر ۱۲: | سطر ۱۰: | ||
در سال ۱۸۹۶ یک بخش از این منطقه تحت نام «بدخشان» با مرکزیت شهر «[[خاروغ]]» به روسیه تعلق گرفت و بخش دوم با مرکزیت شهر «[[فیض‌آباد]]» به امارت «افغانستان» پیوست. روسیه و انگلیس «آمودریا» را به عنوان مرز طبیعی پذیرفتند. پس از فروپاشی «اتحاد جماهیر شوروی» ایالت شمالی به عنوان بخشی از کشور تاجیکستان تعیین شد.<ref name=autogenerated1 /> | در سال ۱۸۹۶ یک بخش از این منطقه تحت نام «بدخشان» با مرکزیت شهر «[[خاروغ]]» به روسیه تعلق گرفت و بخش دوم با مرکزیت شهر «[[فیض‌آباد]]» به امارت «افغانستان» پیوست. روسیه و انگلیس «آمودریا» را به عنوان مرز طبیعی پذیرفتند. پس از فروپاشی «اتحاد جماهیر شوروی» ایالت شمالی به عنوان بخشی از کشور تاجیکستان تعیین شد.<ref name=autogenerated1 /> | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== منابع == | == منابع == | ||
* {{یادکرد |کتاب= دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه|نویسنده= انوشه، حسن(به سرپرستی)|ناشر =سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی|چاپ= اول(ویراست دوم)|شهر=[[تهران]] |سال=۱۳۸۰|شابک= ISBN ۹۶۴-۴۲۲-۴۱۷-۵ (جلد اول)}} | * {{یادکرد |کتاب= دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه|نویسنده= انوشه، حسن(به سرپرستی)|ناشر =سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی|چاپ= اول(ویراست دوم)|شهر=[[تهران]] |سال=۱۳۸۰|شابک= ISBN ۹۶۴-۴۲۲-۴۱۷-۵ (جلد اول)}} | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | |||
| − | |||
[[رده:تاریخ افغانستان]] | [[رده:تاریخ افغانستان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۰۲:۲۷
بَدَخشان سرزمینی شامل پاره‌ای از شمال خاوری افغانستان و جنوب خاوری تاجیکستان می‌باشد. بدخشان در سروده‌های شاعران فارسی‌زبان به کیفیت «لعل» خویش معروف بوده.
اکثریت ساکنان این منطقه را «تاجیکان» تشکیل داده و به زبان دری حرف می‌زنند. در «بدخشان» تاجیکستان زبان‌های دیگری به نام زبان‌های «پامیری» از خانواده زبان‌های خراسانی هنوز زنده هستند، و مردم به آن‌ها تکلم می‌کنند.[۱]
«بدخشان» دارای کوه‌های بلند و رودخانه‌های خروشان و دره‌های سرسبز و جنگل است و از محصولات کشاورزی آن می‌توان به گندم، جو، ذرت و ارزن و میوه‌های درختی هم‌چون گردو، توت، زردآلو و سیب اشاره کرد. هم‌اینک به سبب فقر فزایندهٔ مردمان این سرزمین و کمبود انرژی و نبود برق، بسیاری از درختان کهن‌سال هم‌چون درختان گردو و توت برای تولید گرما قطع شده‌اند.[۲]
تاریخچه
در مارس ۱۸۹۵ به موجب توافقاتی که میان بریتانیا و روسیه در لندن صورت گرفت، بدخشان میان افغانستان و امارت بخارا تقسیم شد و بر پایه این توافق بدخشان کوهستانی تابع بخارا باقی ماند و سرزمین‌های جنوبی مسیر آمودریا به افغانستان (ولایت بدخشان) پیوست.
در سال ۱۸۹۶ یک بخش از این منطقه تحت نام «بدخشان» با مرکزیت شهر «خاروغ» به روسیه تعلق گرفت و بخش دوم با مرکزیت شهر «فیض‌آباد» به امارت «افغانستان» پیوست. روسیه و انگلیس «آمودریا» را به عنوان مرز طبیعی پذیرفتند. پس از فروپاشی «اتحاد جماهیر شوروی» ایالت شمالی به عنوان بخشی از کشور تاجیکستان تعیین شد.[۱]
منابع
الگو:پانویس- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ رادیو کوچه: بدخشان، چتر سیمین زمین، ۱۹ مهر ۱۳۹۰.
- ↑ همان.
