اسماعیل بن عبدالله رعینی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز اسماعیل بن عبدالله رعینی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
اسماعیل بن عبدالله رُعَینی از علمای قرن پنجم هجری در [[آندلس]] بوده است. وی که معاصر [[ابن حزم]] (م: 456هـ. ق) بوده، ابتدا از [[مسریه]] محسوب می شده ولی در ادامه به عقایدی روی آورد که سبب تکفیر و طرد وی از جانب مسایر « [[مسریه]] » شد چنان که داماد و نوه های او از وی تبرّی جستند. همین امر هم چنین سبب مخفی شدن وی گردید. وی را به عنوان عابد و زاهد ستوده اند. وی منسوب به «ذی رُعَین» از تیره های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال های آغازین قرن پنجم واقع شده است. <ref> [[الفصل فی الملل و الاهواء و النحل]]، [[ابن حزم]]، ج1، ص390 و ج3، ص136 / [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج1، ص643</ref>
+
اسماعیل بن عبدالله رُعَینی از علمای قرن پنجم هجری در [[آندلس]] بوده است. وی که معاصر [[ابن حزم]] (م: 456هـ. ق) بوده، ابتدا از [[مسریه]] محسوب می شده ولی در ادامه به عقایدی روی آورد که سبب تکفیر و طرد وی از جانب مسایر « مسریه » شد چنان که داماد و نوه های او از وی تبرّی جستند. همین امر هم چنین سبب مخفی شدن وی گردید. وی را به عنوان عابد و زاهد ستوده اند. وی منسوب به «ذی رُعَین» از تیره های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال های آغازین قرن پنجم واقع شده است. <ref> [[الفصل فی الملل و الاهواء و النحل]]، [[ابن حزم]]، ج1، ص390 و ج3، ص136 / [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج1، ص643</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۳۳

اسماعیل بن عبدالله رُعَینی از علمای قرن پنجم هجری در آندلس بوده است. وی که معاصر ابن حزم (م: 456هـ. ق) بوده، ابتدا از مسریه محسوب می شده ولی در ادامه به عقایدی روی آورد که سبب تکفیر و طرد وی از جانب مسایر « مسریه » شد چنان که داماد و نوه های او از وی تبرّی جستند. همین امر هم چنین سبب مخفی شدن وی گردید. وی را به عنوان عابد و زاهد ستوده اند. وی منسوب به «ذی رُعَین» از تیره های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال های آغازین قرن پنجم واقع شده است. [۱]


پانويس

  1. الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ابن حزم، ج1، ص390 و ج3، ص136 / لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج1، ص643