احمد امین: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز احمد امین» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
[[احمد امین]] بن شیخ ابراهیم طبّاخ، ادیب و مورخ [[مصر]]ی در قرن چهاردهم هجری قمری است. وی در سال 1295 هجری قمری در [[قاهره]] به دنیا آمده و در دانشگاه الازهر و مدرسه قضاء به تحصیل پرداخت. [[احمد امین]] مدتی کسوت قضا در بر داشت و سپس به عنوان مدرّس و رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه [[مصر]] مشغول به کار گردید. وی از سال 1947 هجری قمری تا روز مرگ مدیر فرهنگی [[اتحادیه]] عرب بوده است. وی دارای مقالات و کتاب های بسیاری است و موفق به کسب دکترای افتخاری از دانشگاه [[قاهره]] شده است. [[احمد امین]] در سال 1373 هجری قمری (1954 میلادی) در [[قاهره]] درگذشت. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج1، ص101</ref>
+
احمد امین بن شیخ ابراهیم طبّاخ، ادیب و مورخ مصری در قرن چهاردهم هجری قمری است. وی در سال 1295 هجری قمری در [[قاهره]] به دنیا آمده و در دانشگاه الازهر و مدرسه قضاء به تحصیل پرداخت. احمد امین مدتی کسوت قضا در بر داشت و سپس به عنوان مدرّس و رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه [[مصر]] مشغول به کار گردید. وی از سال 1947 هجری قمری تا روز مرگ مدیر فرهنگی اتحادیه عرب بوده است. وی دارای مقالات و کتاب های بسیاری است و موفق به کسب دکترای افتخاری از دانشگاه قاهره شده است. احمد امین در سال 1373 هجری قمری (1954 میلادی) در قاهره درگذشت. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج1، ص101</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۰:۴۹

احمد امین بن شیخ ابراهیم طبّاخ، ادیب و مورخ مصری در قرن چهاردهم هجری قمری است. وی در سال 1295 هجری قمری در قاهره به دنیا آمده و در دانشگاه الازهر و مدرسه قضاء به تحصیل پرداخت. احمد امین مدتی کسوت قضا در بر داشت و سپس به عنوان مدرّس و رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه مصر مشغول به کار گردید. وی از سال 1947 هجری قمری تا روز مرگ مدیر فرهنگی اتحادیه عرب بوده است. وی دارای مقالات و کتاب های بسیاری است و موفق به کسب دکترای افتخاری از دانشگاه قاهره شده است. احمد امین در سال 1373 هجری قمری (1954 میلادی) در قاهره درگذشت. [۱]


پانويس

  1. الاعلام قاموس التراجم، خیرالدین زرکلی، ج1، ص101