احباش: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (۳ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
از فرق جدید در [[لبنان]]. | از فرق جدید در [[لبنان]]. | ||
| − | [[مانع بن حماد جهنی]] در [[الموسوعة المیسّرة فی الأدیان و المذاهب و الاحزاب المعاصرة]]، ایشان را طائفه ای گمراه منسوب به [[عبدالله حبشی]] معرفی می کند و عقیده ایشان را احیاء روش [[اهل کلام]] و [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]] و [[باطنیه (لقب اسماعیلیه و قرامطه)|باطنیه]] با هدف فاسدکردن عقیده و از بین بردن وحدت مسلمین برمی شمارد. عبدالله بن محمد شیبی هرری حبشی منسوب به شهر [[هرر]] واقع در [[حبشه]] است. وی در سال 1969 میلادی از | + | [[مانع بن حماد جهنی]] در [[الموسوعة المیسّرة فی الأدیان و المذاهب و الاحزاب المعاصرة]]، ایشان را طائفه ای گمراه منسوب به [[عبدالله حبشی]] معرفی می کند و عقیده ایشان را احیاء روش [[اهل کلام]] و [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]] و [[باطنیه (لقب اسماعیلیه و قرامطه)|باطنیه]] با هدف فاسدکردن عقیده و از بین بردن وحدت مسلمین برمی شمارد. [[عبدالله بن محمد شیبی هرری حبشی]] منسوب به شهر [[هرر]] واقع در [[حبشه]] است. وی در سال 1969 میلادی از حبشه به لبنان رفته است. عقایدی از قبیل تأویل صفات خدا، ارجاء، جبر، تصوّف، باطنی گری، سبّ صحابه و متهم ساختن [[عایشه]] را به وی نسبت می دهند. وی [[ابن تیمیه]] را [[کافر]] می خوانده و دشمنان [[علی علیه السلام]] را نیز کافر به حساب می آورده در حالی که از تکفیر دشنام گویان به صحابه و شیخین پرهیز می کرده و [[قرآن]] را کلام [[جبرئیل]] می دانسته است. پیروان او در نقاط مختلف جهان پراکنده شده اند. <ref> [[الموسوعة المیسّرة فی الأدیان و المذاهب و الاحزاب المعاصرة]]، [[مانع بن حماد جهنی]]، ج1، ص427</ref> |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۰۶
از فرق جدید در لبنان.
مانع بن حماد جهنی در الموسوعة المیسّرة فی الأدیان و المذاهب و الاحزاب المعاصرة، ایشان را طائفه ای گمراه منسوب به عبدالله حبشی معرفی می کند و عقیده ایشان را احیاء روش اهل کلام و صوفیه و باطنیه با هدف فاسدکردن عقیده و از بین بردن وحدت مسلمین برمی شمارد. عبدالله بن محمد شیبی هرری حبشی منسوب به شهر هرر واقع در حبشه است. وی در سال 1969 میلادی از حبشه به لبنان رفته است. عقایدی از قبیل تأویل صفات خدا، ارجاء، جبر، تصوّف، باطنی گری، سبّ صحابه و متهم ساختن عایشه را به وی نسبت می دهند. وی ابن تیمیه را کافر می خوانده و دشمنان علی علیه السلام را نیز کافر به حساب می آورده در حالی که از تکفیر دشنام گویان به صحابه و شیخین پرهیز می کرده و قرآن را کلام جبرئیل می دانسته است. پیروان او در نقاط مختلف جهان پراکنده شده اند. [۱]
