خَفَشانیه

مذهبی که در شاه جهان آباد (نام سابق شهر دهلی. این شهر با لقب دارالخلافة نیز شناخته شده است.) هند توسط سید محمدحسین خراسانی در حدود سال 1120هجری قمری تأسیس گردید.

این شخص مدعی بود که محسنِ سقط شده می باشد. وی برای خود مرتبه ای بین نبوت و امامت قائل شده و آن را بیگوکیت نامید. او همچنین مدعی بود هر پیغمبری 9 بیگوک دارد. خراسانی پیش شیعیان ادعا می کرد که تا امام رضا علیه السلام بیگوکیت و امامت جمع بوده ولی پس از او بیگوکیت به من و امامت به امام محمدتقی علیه السلام رسیده است. اما نزد سنییان، خلفای اربعه و چهار نفر دیگر از مشاهیر امویان و عباسیان را به عنوان بیگوکیت برمی شمرد. وی در هر صورت خود را بیگوک نهم به حساب آورده، مدعی وحی بوده و کتابی نیز به نام آقوزه مقدسه داشته است، او نماز مخصوصی جعل کرده و دو عید نیز مخصوص به خود داشته است. وی توانست، فرّخ سیر، پادشاه هند را نیز تابع خود کرده، کار خود را رونقی عظیم بخشد. لکن پس از مرگ وی، بین پسر او و شاگردانش نزاع درگرفت، شاگرد او مسوّده های آقوزه مقدسه را که حک و اصلاح شده بود، به مردم نشان داده و گفت این همه جعلیات ما و او بود و گرنه وحی خدا، حک و اصلاح نمی شود. مردم تماماً به جز اهالی قلعه ای که افراد معدودی بودند ـ از این دین برگشتند.