خَلَفیه (از اسماعیلیه)
ایشان پیروان خلف می باشند.
رک: غیاثیه.
خواجه نظام الملک در سیاست نامه در تشریح اسامی باطنیه می نویسد: «و باطنیان را بدان وقت، اسم و لقبی بوده است و به هر شهری ایشان را به نامی دیگر خوانده اند. به حلب و مصر، اسماعیلی خوانند؛ و به بغداد و ماوراءالنهر و غزنین، زندیقی خوانند؛ و به کوفه، مبارکی؛ و به بصره، روندی و برقعی؛ و به ری، خَلَفی و باطنی؛ و به گرگان، محمّره ؛ و به شام، مبیضه ؛ و به مغرب، سعیدی ؛ و به لحسا و بحرین، جنابی؛ و به اصفهان، باطنی؛ و ایشان خویشتن را تعلیمی خوانند. و غرض ایشان همه آن است که چگونه مسلمانی براندازند و دشمن اهل بیت رسول علیه السلام باشند و خلق را گمراه کنند لعنهم الله.»[۲]
دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «در ناحیه ری که مرکز دعوت اسماعیلیه در جبال بود، داعی خلف حلاج، آغازگر نهضت اسماعیلیه شد و به همین سبب نخستین اسماعیلیان آنجا تا مدتی به خلفیه مشهور بودند. » [۳]
پانویس
- ↑ تحفة اثنی عشریة، غلام حلیم دهلوی، ص17
- ↑ سیاست نامه، خواجه نظام الملک، ص251
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج8، ص685