ابوعلی جبایی: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («ابوعلی جبایی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بیپایان) [انتقال=فقط مدیران] (بیپایان)) [آبشاری]) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | ابوعلی محمد بن عبدالوهاب بن سلام بن زید بن ابی السکن، از بزرگ ترین متکلمین معتزلی است. وی که در منطقه جبّه از نواحی [[خوزستان]] متولد شده نزد ابی یعقوب یوسف | + | ابوعلی محمد بن عبدالوهاب بن سلام بن زید بن ابی السکن، از بزرگ ترین متکلمین معتزلی است. وی که در منطقه جبّه از نواحی [[خوزستان]] متولد شده نزد [[ابی یعقوب یوسف شحّام]] شیخ [[معتزله]] [[بصره]] به تحصیل پرداخته و از زمره بزرگترین علما و داعیان معتزله قرار گرفت. وی را استاد اشعری دانسته اند. ابوعلی در سال 303 هجری قمری درحالی که 68 سال داشته است، وفات مينماید. وی گویا در مورد برتری [[علی علیه السلام]] و [[ابوبکر]] بر یکدیگر توقف ميکرده درحالی که ابوبکر را بر [[عثمان بن عفوان|عثمان]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] تفضیل ميداده است. |
− | + | ابوعلی جبایی دارای فرزندی است به نام [[ابوهاشم عبدالسلام]] (م: 321هـ. ق) که از پدر معروفتر گردیده است. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج6، ص270 / [[روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات]]، [[محمدباقر موسوی خوانساری]]، ج7، ص273 / [[سیر اعلام النبلاء]]، [[محمد بن احمد ذهبی]]، ج11، ص233 / [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج6، ص320</ref> | |
==پانويس== | ==پانويس== |
نسخهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۰۱
ابوعلی محمد بن عبدالوهاب بن سلام بن زید بن ابی السکن، از بزرگ ترین متکلمین معتزلی است. وی که در منطقه جبّه از نواحی خوزستان متولد شده نزد ابی یعقوب یوسف شحّام شیخ معتزله بصره به تحصیل پرداخته و از زمره بزرگترین علما و داعیان معتزله قرار گرفت. وی را استاد اشعری دانسته اند. ابوعلی در سال 303 هجری قمری درحالی که 68 سال داشته است، وفات مينماید. وی گویا در مورد برتری علی علیه السلام و ابوبکر بر یکدیگر توقف ميکرده درحالی که ابوبکر را بر عثمان و عمر تفضیل ميداده است.
ابوعلی جبایی دارای فرزندی است به نام ابوهاشم عبدالسلام (م: 321هـ. ق) که از پدر معروفتر گردیده است. [۱]
پانويس
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج6، ص270 / روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، محمدباقر موسوی خوانساری، ج7، ص273 / سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج11، ص233 / لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج6، ص320