ابوبکر ابهری: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز ابوبکر ابهری» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
سطر ۱: سطر ۱:
  
اَبوبَکْر عبدالله بن طاهر بن حارث طائی اَبْهَری، زاهد، عارف و عالم بزرگ قرن چهارم هجری قمری است. ‏نسب او به [[حاتم طایی]] می رسد. وی در [[ابهر]] زاده شد، از بزرگان [[ناحیه جبال|عراقی عجم]] بود و با یوسف بن حسین رازی ‏‏(م: 304ق)، شیخ [[ری]] و [[قهستان]]، و مظفر قرمیسینی صحبت داشت و از آن دو تعلیم گرفت. ابهری با صوفیان [[بغداد]] هم ‏ارتباط داشته، چنانکه از شبلی روایت حدیث کرده و با جنید و ابراهیم خواص صحبت داشته است. بسیاری از بزرگان [[صوفیة]] ‏ [[ایران]] هم از صحبت وی [[بهره]] گرفته اند. وفات وی در سال 330 هجری قمری در ابهر اتفاق افتاد و مزار او هنوز در آن ناحیه ‏باقی است. ‏
+
اَبوبَکْر عبدالله بن طاهر بن حارث طائی اَبْهَری، زاهد، عارف و عالم بزرگ قرن چهارم هجری قمری است. ‏نسب او به [[حاتم طایی]] می رسد. وی در [[ابهر]] زاده شد، از بزرگان ناحیه جبال [[(عراقی عجم)]] بود و با یوسف بن حسین رازی ‏‏(م: 304ق)، شیخ [[ری]] و [[قهستان]]، و مظفر قرمیسینی صحبت داشت و از آن دو تعلیم گرفت. ابهری با صوفیان [[بغداد]] هم ‏ارتباط داشته، چنانکه از شبلی روایت حدیث کرده و با جنید و ابراهیم خواص صحبت داشته است. بسیاری از بزرگان [[صوفیة]] ‏ [[ایران]] هم از صحبت وی [[بهره]] گرفته اند. وفات وی در سال 330 هجری قمری در ابهر اتفاق افتاد و مزار او هنوز در آن ناحیه ‏باقی است. ‏
  
 
کتاب یا نوشته ای به ابهری نسبت داده نشده، اما سخنان عارفانۀ او که متضمن تعلیمات و آراء اوست، در بسیاری از ‏تذکره ها آمده است. وی رعایت احکام و اصول شرع را لازمة طریق [[تصوف]] می داند. از وی دربارۀ رستگاری، علم، یقین، ‏حقیقت و مقام معلم، علما، یقین، حقیقت و مقام معلم، علما، صالحان، عارفان، اهل شوق و مقربین سخنانی نقل شده است. ‏‏<ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج5، ص240</ref>
 
کتاب یا نوشته ای به ابهری نسبت داده نشده، اما سخنان عارفانۀ او که متضمن تعلیمات و آراء اوست، در بسیاری از ‏تذکره ها آمده است. وی رعایت احکام و اصول شرع را لازمة طریق [[تصوف]] می داند. از وی دربارۀ رستگاری، علم، یقین، ‏حقیقت و مقام معلم، علما، یقین، حقیقت و مقام معلم، علما، صالحان، عارفان، اهل شوق و مقربین سخنانی نقل شده است. ‏‏<ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج5، ص240</ref>

نسخهٔ ‏۲۳ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۳۹

اَبوبَکْر عبدالله بن طاهر بن حارث طائی اَبْهَری، زاهد، عارف و عالم بزرگ قرن چهارم هجری قمری است. ‏نسب او به حاتم طایی می رسد. وی در ابهر زاده شد، از بزرگان ناحیه جبال (عراقی عجم) بود و با یوسف بن حسین رازی ‏‏(م: 304ق)، شیخ ری و قهستان، و مظفر قرمیسینی صحبت داشت و از آن دو تعلیم گرفت. ابهری با صوفیان بغداد هم ‏ارتباط داشته، چنانکه از شبلی روایت حدیث کرده و با جنید و ابراهیم خواص صحبت داشته است. بسیاری از بزرگان صوفیةایران هم از صحبت وی بهره گرفته اند. وفات وی در سال 330 هجری قمری در ابهر اتفاق افتاد و مزار او هنوز در آن ناحیه ‏باقی است. ‏

کتاب یا نوشته ای به ابهری نسبت داده نشده، اما سخنان عارفانۀ او که متضمن تعلیمات و آراء اوست، در بسیاری از ‏تذکره ها آمده است. وی رعایت احکام و اصول شرع را لازمة طریق تصوف می داند. از وی دربارۀ رستگاری، علم، یقین، ‏حقیقت و مقام معلم، علما، یقین، حقیقت و مقام معلم، علما، صالحان، عارفان، اهل شوق و مقربین سخنانی نقل شده است. ‏‏[۱]


پانويس

  1. دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج5، ص240